Πέρασα σήμερα το παλιό σχολειό
στου δρόμου την κάμψη
του δικού μου παρελθόντος (…)
και βαθειά συγκινημένος
έκλαψα.

Έκλαψα σαν είδα πως άλλαξε μορφή
το δικό μου σχολειό,
άλλαξε όψη, ίσως για να μην το γνωρίσω
ίσως για να μην το αναζητήσω (…)
άκουσα αλλαλαγμούς
να φέρνει στ’ αυτιά μου ο αέρας
κι ήταν, κατάλαβα, παιδικές φωνές
χαρούμενα ξεφωνητά
που στον αυλόγηρο της μνήμης
ακόμη έχτιζαν νέες παιδικές θύμησες.

Δεν άλλαξαν καθόλου
ούτε οι παιδικές χαρές
δεν σίγασαν διόλου οι φωνές
αθώες όπως τότε
ξεπρόβαλαν δυνατές από τα κάγκελα
σαν τα δικά μου χρόνια,
στα ίδια χώματα,
στον ίδιο άνεμο,
τόσα πολλά φεγγάρια πριν.

Κι όμως έκλαψα…
Έκλαψα το δικό μου σχολειό
που δεν άλλαξε ήχους
δεν άλλαξε χαρές και παιχνίδια
δεν άλλαξε τον εύθυμο σκοπό του,
έτσι για να καλοδεχτεί
τη μνήμη μου στην αέναη εκείνη
παιδική αγκαλιά του…

Ιάκωβος Γαριβάλδης